Hoe de reflectie uit de grond werd gestampt

Eentje ervan wil ik er nu specifiek uitpikken: soft skills. 

Mijn innerlijke rebel schoot spontaan in actie: wat maakt dat deze bewoording gebruikt wordt? 

Als tegengewicht voor harde competenties? En wat definieer je dan als hard en als zacht? 

Is dit dan enkel voor softe personen bedoeld? 

Of is het gemakkelijker aan te leren dan pakweg Excel of een heftruck besturen? 

En toegegeven: het feit dat ik mij tegenwoordig professioneel nogal verdiep in groei & functioneren, competenties en talenten zal dit denkproces wellicht wel beïnvloeden, maar toch...  

… logisch klinkt het niet, toch? 

Voor alle duidelijkheid: soft skills doelen op een bepaald soort competenties, meer bepaald attitudes of ingesteldheden, die te ontwikkelen zijn.  

Zijn ze makkelijk aan te leren: zeker niet! Bovendien zal de ene persoon er veel sneller vooruitgang in boeken dan de andere.  

Wat verstaan we hier dan precies onder? Voorbeelden zijn: efficiënt communiceren, samenwerken, leidinggeven, proactief denken en omgaan met verandering. 

Het zijn competenties die je niet zomaar leert op de schoolbanken, maar die erg aan een opmars bezig zijn. Ze worden je naar het hoofd geslingerd. Er wordt mee gegoocheld. Ze scheppen verwachtingen in de huidige samenleving. Maar één ding is zeker: ze zijn niet soft. 

Ze worden daarentegen fel ondergewaardeerd. Ze vragen veel moed en doorzetting, die skills. 

Je actief engageren om op een constructieve manier collega’s aan te spreken bijvoorbeeld, klinkt simpel maar is niet zo evident. Er is wel wat moed voor nodig om... 

… een conflict op tafel te gooien in de hoop op een optimalere samenwerking 

… die collega aan te spreken over waar het fout liep 

… aan je team te communiceren die ze toch een tandje bij gaan moeten steken 

… iemand te vragen waarom hij of zij het zichtbaar moeilijk had in plaats van je aandacht terug op je taken te richten.... 

Het vergt in het bijzonder moed omdat er hier kwetsbaarheid in het spel is. 

En ik hoor hier en daar al een portie weerstand: “Ik doe niet mee aan kwetsbaarheid” of “Dat is allemaal zever, we moeten gewoon ons werk doen”. Ik volg je, maar dat betekent enkel uitstel van executie totdat er meer boven water komt... Waarom? Omdat we allemaal ook gewoon maar mensen zijn. Simpelweg. Met gevoelens, al proberen we die soms te negeren. Met een rugzak. Met basisbehoeftes, zoals sociale verbinding. 

Brené Brown, Amerikaanse onderzoekster en auteur, omschrijft kwetsbaarheid als volgt: “de emotie die we ervaren in tijden van onzekerheid, risico’s en emotionele blootstelling”. 

Mijn vraag aan ieder van jullie: “Hoezo kwetsbaarheid is niets voor jou?” 

Laten we vanaf nu dus die soft uit onze woordenschat bannen en over human skills spreken, of in gewone mensentaal: competenties van en door mensen.